બાળકોને મૂકીને દર્દીને સેવા આપતી દરેક માતાને સલામ

અમે ઘરે બેસીશું તો દર્દીઓની સારવાર કોણ કરશે? : સિવિલમાં ફરજ બજાવતા હેડ નર્સ મોટી ઉંમરે મા બન્યા, ઘરે જાય ત્યારે બાળકને સંક્રમણ ના લાગી જાય તેનો ડર

અમદાવાદ,તા.૯  : અમદાવાદ સિવિલ હોસ્પિટલમાં ૧૨૦૦ બેડની કોવિડ ફેસિલિટીમાં નિષ્ઠાથી ફરજ બજાવતા ૫૪ વર્ષીય હેડ નર્સ છે વેલેન્ટિના ક્રિશ્ચન. દર્દીઓથી ઊભરાતી હોસ્પિટલમાં નર્સિંગની સાધન સામગ્રી ઉપલબ્ધ કરાવી તેમજ ગંભીર દર્દીઓની મદદે દોડી જવું તે વેલેન્ટિના ક્રિશ્ચનનું રોજિંદું કામ છે. તેમની શિફ્ટ પૂરી થતાં જ હૈયું ખુશીથી ઝૂમી ઉઠે છે કારણકે તેઓ પોતાના ઘરે સંતાન પાસે જઈ શકે છે. જો કે, આ સાથે જ તેમના મનમાં એક ભય પણ રહે છે કે ક્યાંય તેઓ પોતાના નાનકડા બાળકને ઈન્ફેક્શન તો નહીં લગાડે ને. વેલેન્ટિના અને પશ્ચિમ રેલવેમાં કામ કરતાં તેમના પતિ સોબર્સના ત્યાં ગત વર્ષે ૩૦ જાન્યુઆરીના રોજ દીકરીનો જન્મ થયો હતો. કપલની દીકરીના જન્મને હજી તો ત્રણ મહિનાથી પણ ઓછો સમય થયો હતો ત્યાં જ સિવિલ હોસ્પિટલમાં કોરોનાના પ્રથમ દર્દીને દાખલ કરાયો હતો. કપલે દીકરીનું નામ એરિકા રાખ્યું છે. વેલેન્ટિનાએ પોતાનું હૈયું ઠાલવતાં કહ્યું, *હું ખૂબ મોટી ઉંમરે માતા બની છું અને માટે જ હું એરિકા માટે ખૂબ પ્રોટેક્ટિવ છું. અગાઉ મને એરિકાની નજીક જવામાં ખૂબ બીક લાગતી હતી. મને થતું રખેને ક્યાંક મારા લીધે તેને ઈન્ફેક્શન લાગી જશે તો. માટે જ યોગ્ય સેનિટાઈઝેશન કર્યા વિના એરિકાની નજીક જવાની કોઈને પરવાનગી નહોતી આપવામાં આવતી. આજકાલ જ્યારે તે મારી પાસે દોડીને આવે છે ત્યારે હું મારી જાતને રોકી લઉં છું. પરિવાર પહેલા ફરજ આવે છે. *આ મહામારીના કારણે મારી સાથે કામ કરતાં ઘણાં મહિલા નર્સ બીમાર પડ્યા હતા અને હું સામેથી તેમના બદલે ડ્યૂટી કરવા તૈયાર થઈ હતી. ઈશ્વરની કૃપાથી અત્યાર સુધી અમે સૌ સુરક્ષિત છીએ.

            મને ખુશી છે કે હું હેલ્થકેર સિસ્ટમનો ભાગ છું, જે ઘણાં લોકોની જિંદગીઓ બચાવામાં ભાગ ભજવે છે*, તેમ વેલેન્ટિનાએ ઉમેર્યું. આજે એટલે કે ૮ મેના રોજ મધર્સ ડે છે. ત્યારે ડૉક્ટરોથી લઈને નર્સો અને પેરામેડિકલથી લઈને સપોર્ટ સ્ટાફ સુધીના આરોગ્યકર્મીઓએ પોતાની ફરજ અને માતૃત્વને એકસાથે લઈને કેવી રીતે ચાલવું તે શીખી લીધું છે. ઈમર્જન્સી મેડિસિન ડિપાર્ટમેન્ટના આસિસ્ટન્ટ પ્રોફેસર ૩૬ વર્ષીય ડૉ. શ્રુતિ સંઘાણી ૧૨૦૦ બેડની કોવિડ હોસ્પિટલમાં કાર્યભાર સંભાળે છે. *હું છેલ્લા એક વર્ષથી કોવિડ ડ્યૂટી કરી રહી છું. એ વખતે મારો દીકરો ધ્રુવાંશ માંડ એક વર્ષનો હતો. હવે તે બે વર્ષનો થઈ ગયો છે ત્યારે આ એક વર્ષ ફાસ્ટ-ફોરવર્ડની જેમ વીતી ગયું હોય તેવું લાગે છે. મારા પતિ ઓર્થોપેડિક સર્જન છે. જ્યારે હું કોવિડના દર્દીઓની સારવાર કરું છું ત્યારે મારા પતિ અને મારા મમ્મી ધ્રુવાંશનું ધ્યાન રાખે છે*, તેમ ડૉ. શ્રુતિએ કહ્યું. ડૉ. શ્રુતિને પણ દિવાળી વખતે કોરોનાનું સંક્રમણ લાગ્યું હતું અને તેમનો વાયરલ લોડ વધારે હોવાથી હોસ્પિટલમાં દાખલ કરાયા હતા. છેલ્લા થોડા દિવસોમાં ક્યારેય ના જોયેલી ભીડ અને દોડધામ હતી. પરંતુ હું સાંજે જ્યારે ઘરે જતી ત્યારે ધ્રુવાંશ ઉત્સાહથી મને કહેતો કે આજે તે એક નવી કવિતા શીખ્યો છે. આ મહામારી દરમિયાન બની શકે તેટલા વધુને વધુ દર્દીઓની મદદ કરીને મારા અંદરની મા ઊર્જાવાન અનુભવે છે. અન્ય આરોગ્ય કર્મીઓ કામ કરી રહ્યા છે ત્યારે હું ઘરે ના બેસી શકું.